Story of my Life

Alam nyo nung una, gustong gusto ko talaga magaral sa Manila. At isa lang yung rason nun. Gusto kong makaalis ng bahay. Nahihigpitan ako masyado kay mama, gusto nya laging alam kung sino yung kasama ko pagaalis. Bawal gumala pag ganyan, basta natatakot ako na baka hanggang college ko ganon padin yun. 

Pero ngayong nakapagenroll na ko, biglang parang ayoko na magdorm. Hahahaha tanga e no. Natatakot kasi ako. Ako lang magisia, pano ako mabubuhay? Pano kapag sobrang stress na ko sa pagaaral? Baka magsuicide lang ako dun huhu. HAHAHHAHA PERO SRSLY NAIISIP KO TALAGA YON HAYS Parang hindi ko ata kaya na mahiwalay kila mama huhu. Kasi sila lang yung nagpapalakas sakin e. Pano kapag sobrang down ko na? Huehuee. Sino na magpapalakas sakin? 

Pero ngayon ko lang narealize kung ano talaga yung reason ko kung bakit gusto ko sa Manila. Hindi pala si mama yung gusto kong layuan. Kundi yung comfort zones ko. Nandito lahat sa bahay yung gusto ko. Isang sabi ko lang anjan na agad. Gusto ko nang sanayin yung sarili ko na wala sila. Alam nyo naman na sobra akong maattached sa isang tao diba? Sobrang mahihirapan ako ng walang sila. Hindi lahat magsstay at alam ko sooner, mawawala din sila. Kaya pano ako? Ako din yung mahihirapan. Kaya nga siguro gusto ko sa Manila eh. Atleast don masasanay ako ng walang sila. Para pagdating ng panahon na ako nalang magisa, hindi na ko mahihirapan.